,,Helaas, helaas, helaas…” was het eerste wat goalie Jeff Honebeek roept, als hem wordt gevraagd of hij stopt met ijshockey. De 32-jarige doelman van UNIS Flyers stopt vanwege medische redenen met professioneel ijshockey. De knie van de geboren Groninger gooit het spreekwoordelijke roet in het eten.
Jeff Honebeeke speelde het grootste deel van zijn carrière bij GIJS Groningen. In het seizoen 2017-2018 maakte hij de overstap naar UNIS Flyers. Na twee seizoenen in Heerenveen, een klein tussenstapje bij Capitals Leeuwarden en wederom een seizoen bij UNIS Flyers moet Jeff zijn schaatsen aan de wilgen hangen. Een vervelende blessure aan zijn knie zorgt voor deze emotionele beslissing.
Diclofenac en injecties
,,Ergens in november begon ik last van mijn knie te krijgen,” steekt Jeff van wal. ,,Het kraakbeen is beschadigd aan de buitenkant van de kniekop. Na trainingen kwam ik thuis, en kon ik amper traplopen met die knie. Ik heb een poos met twee, drie pillen diclofenac getraind.” In het laatste deel van het seizoen, was Jeff wel pijnvrij. Al kreeg hij daarbij wel wat hulp. ,,Zeven weken voor het einde van het seizoen heb ik twee injecties gekregen bij Bergman Clinics. Daarmee hield ik mijn knie soepel, zodat er geen vervolgschade zou ontstaan. In die periode ging het best wel goed. Zonder die injecties is de knie heel vervelend. Het geeft irritante pijnscheuten bij bepaalde bewegingen.”
Ook op recreatief niveau is ijshockey eigenlijk uitgesloten voor Jeff. ,,Met een beetje geluk zou ik één keer in de week recreatief wat kunnen doen. Maar als ik eerlijk moet zijn, voel ik de pijn in mijn knie ook wel eens bij fietsen. De arts die mij behandeld heeft is twee keer mee geweest naar de Olympische Spelen. Hij weet dus hoe hij met topsporters moet omgaan. Hij weet veel van knieën en gewrichten. Zodoende kwam ik bij hem terecht. Hij heeft mij goed geholpen,” vertelt Jeff.
,,Ik ging de eerste keer naar hem toe, en dan bespreek je wat er gebeurd is. Natuurlijk heb je het er ook over met de fysio’s van UNIS Flyers. Ik hoopte dat het mee zou vallen met een operatie in de zomer. Ik heb een MRI scan gehad. Op een avond werd ik gebeld, en toen zei die man: we hebben de uitslag. Het positieve is dat we niet hoeven opereren, het nadeel is dat het kraakbeen is beschadigd en dat het niet te opereren is. De volgende stap is een kunstknie. Maar dat wil ik nu echt nog niet.”
‘Staan janken in de bank’
Jeff had zich geen beter einde van zijn carrière kunnen wensen, dan met het kampioenschap van de BeNe-League. ,, Het was een heel emotioneel jaar, dat kan ik wel vertellen. Eigenlijk begon het met de eerste finale. Toen had ik nog niet de kennis, dat ik zou moeten stoppen. Bij de tweede finale tegen Den Haag wist ik al dat ik moest gaan stoppen. Ik zat te huilen als een klein kind toen we verloren. Ik had het idee dat het de laatste finale kon zijn. Ik heb in totaal 8 finales bij UNIS Flyers gespeeld. Tot dusver had ik er één gewonnen: de Ron Berteling schaal. Dus elke finale-kans die we misten, was een hard verlies voor mij. Je steekt er zoveel tijd in. Ik dacht nog: er heerst een vloek, het is mij niet gegund.” En toen kwam de finale-wedstrijd in Luik, de beslissende. “Als ik er dan weer over nadenk, dat het toch is gelukt… Ik hoef niet uit te leggen hoe blij ik was. Nadat Roope scoorde, heb ik eerst staan janken in de bank, voordat ik het ijs op kwam. Toen kwamen er ook veel jongens naar mij toe, omdat ze blij voor mij waren. Omdat ze wisten wat dit met mij deed…,” blikt Jeff terug.
Jeff Honebeeke (46) wordt geknuffeld door medespelers. Foto: Mariska Pool
Vol gas
Jeff is een topsporter. In hart en nieren. Maar nu dus de noodzaak om te stoppen. ,,Ik vind het fantastisch om bij de groep te zijn. Zowel op als buiten het ijs. Ik denk dat ik een benaderbaar persoon ben, en voor iedereen klaar sta. Ik ga het missen dat ik dat niet meer kan zijn.” Maar daarnaast is Jeff ook een trainingsdier. ,,Ik werk altijd keihard. Ik heb ook een poosje aan crossfit gedaan. Ik heb maar één manier van sporten en dat is vol gas. Altijd 100% geven. Dat ga ik het meeste missen. Ik kan mezelf nu niet meer pushen. Daar werd ik namelijk heel gelukkig van: keihard werken. Ik wilde er gewoon graag staan. Mike had het vertrouwen in mij. Die jongens, de coaches ga ik missen. Van die stomme dingetjes, net als het carpoolen. Ik reed elke keer met Guy en Niels. Onderweg grapjes maken. We lagen dubbel om het nummer Ferry de Roze Flamingo, geweldig! Slap ouwehoeren. Ja, dat ga ik missen.”
Jeff speelde in totaal drie seizoenen voor UNIS Flyers. ,,Ik heb lang bij GIJS Groningen gezeten. Ik vind dat ik daar nooit echt de kans heb gehad om wedstrijden te spelen. Om te laten zien wat ik kan. Dat kreeg ik bij UNIS Flyers wel. Mike heeft mij die mogelijkheden gegeven. UNIS Flyers is een professionele club. Alles is eigenlijk altijd goed geregeld. Dat klinkt misschien gek, maar dat is niet bij elke club het geval. Voor veel jonge jongens is het misschien vanzelfsprekend, dat alles goed geregeld is. Maar dat is niet het geval. Je moet blij zijn als je bij zo’n vereniging als UNIS Flyers mag spelen,” is Jeff vol lof over de club.
Emotioneel afscheid
Nu breekt dus een tijd aan zonder ijshockey voor Jeff. ,,Ik heb thuis nog wat te klussen. En ik mag heel graag vissen. Vooral in de winterperiode. Aan het water zitten. Verder ga ik weer wat krachttraining thuis doen. En ik vind het ook leuk om thuis bier te brouwen. Daar zit een hoop tijd in. Ook heb ik nu weer de mogelijkheid om met mijn vrouw uit eten te kunnen gaan, wanneer het kan. Dat zijn de kleine dingetjes in het leven. Veel vrienden die ik kan opzoeken, dat heb ik ook wel een beetje gemist. Maar voor mij, als je zo het seizoen mag afsluiten. Dan heb ik er ook vrede mee. Ik ben de boys en de staf enorm dankbaar wat ze voor mij hebben gedaan. Dankzij hen, dankzij het team, dankzij Martijn z’n keepen, dankzij Roope z’n goal heb ik zo’n afscheid gekregen. Ik heb er geen woorden voor hoe ik hen kan bedanken,” besluit een emotionele Jeff.
Foto: Margo Mulder